توسعه پایدار، فلسفه و زیربنای مفهوم مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها (CSR) است؛ باتوجه به اهمیت روزافزون مفهوم Sustainability در جهت‌دهی فعالیت‌های CSR  شرکت‌ها، آشنایی با این مفهوم و درک خوب از آن، لازمه ورود مناسب به بحث‌های جزئی‌تر در پایداری شرکتی و مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها است. در این بخش مقدماتی، ضمن معرفی مختصر مفهوم پایداری شرکتی و مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها و چرایی توجه به آنها، سعی می‌کنیم یک ذهنیت مشترک برای ورود به مباحث اصلی دوره فراهم کنیم.

در این بخش، گزارش‌دهی پایداری را به عنوان مهمترین روند جهانی  حوزۀ پایداری شرکتی و مسئولیت اجتماعی شرکتی معرفی خواهیم کرد. روندهای مرتبط داخلی و بین‌المللی آن را مرور می‌کنیم و از کارکردهای آن برای کمک به توسعه پایدار و  توانمندسازی بنگاه‌ها و سازمان‌ها در عرصۀ پایداری و مسئولیت اجتماعی خواهیم گفت تا بدانیم چرا چنین اقبالی به آن صورت گرفته است.

در طول سه دهۀ گذشته استانداردها و معاهدات مهمی در سطح بین‌المللی برای کمک به سامان‌دهی و هدایت مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها و به‌ویژه گزارش‌دهی پایداری شکل گرفته است؛ برخی از این استانداردها به ویژه در مشارکت‌ها، همکاری‌ها و پروژه‌های بین‌المللی الزام‌آور شده‌اند و  حتی مبنای تدوین برخی دستورالعمل‌های داخلی نیز قرار گرفته‌اند. در این بخش  سعی می‌کنیم تصویر خوبی از زمین بازی استانداردها و چارچوب‌های بین‌المللی این حوزه و همچنین روندهای رگولاتوری و تنظیم‌گری  دولتی و غیر دولتی ارائه کنیم.

تعیین موضوعات اساسی پایداری، قلب فرایند گزارش‌دهی پایداری است و جالب است بدانیم که  اغلب گزارش‌های پایداری منتشر شده در کشورمان اهمیت آن را نادیده گرفته و یا به اشتباه آنها را  تعیین کرده‌اند. در این بخش با این مفهوم از نگاه استانداردهای مختلف بین‌المللی آشنا می‌شویم و روش تعیین آنها را یاد خواهیم گرفت.

موسسه بین‌المللی GRI پرقدمت‌ترین و مشهورترین بازیگر بین‌المللی حوزۀ گزارش‌دهی پایداری است و استانداردهای آن مبنای تدوین بسیاری از گزارش‌های پایداری در سراسر جهان (از جمله کشور خودمان) بوده‌اند. در این بخش، منطق GRI برای فرایند گزارش‌دهی پایداری را بر اساس جدیدترین استاندارد آن و به شکل گام‌به‌گام و عملیاتی، معرفی و تمرین خواهیم کرد. اهمیت این بخش از آن جهت دوچندان می‌شود که بدانیم اغلب گزارش‌هایی که در کشورمان با ادعای انطباق با GRI تدوین شده‌اند، نتوانسته‌اند درک درستی از منطق این استاندارد داشته باشند و در عمل الزامات انطباق با آن را فراهم نکرده‌اند.

در این بخش، به شکل عملیاتی و بر اساس آموخته‌های مباحث قبلی، تعدادی از گزارش‌های پایداری شرکت‌های شاخص ایرانی در سالیان گذشته و نیز روندهای داخلی حاکم بر این فضا نقد و بررسی خواهد شد و  سعی خواهد شد بینش مخاطبان در این زمینه ارتقا پیدا کند.